همایون زارعان پناهنده ۳۵ ساله ایرانی است که در افغانستان به دلیل عدم توجه مقامات سازمان ملل به وضعیتش برای بار دوم دست به اعتصاب غذا زده و در شرایط جسمانی نامناسبی به سر می‌برد.
آقای زارعان دومین اعتصاب غذای خود را از روز پنج‌شنبه ۳۰ آبان‌ماه آغاز کرده و گفته‌است که تا رسیدگی به خواسته‌هایش این اعتصاب را ادامه خواهد داد.
او اکنون در کمپی در شهر کابل به‌سر می‌برد و به دلیل صدمات ناشی از اعتصاب غذا وضعیت نامناسبی دارد.
آقای زارعان می‌گوید که طی این چند روز در اعتصاب غذا هیچ مقام مسئولی از مقامات افغانستان یا سازمان ملل متحد به خواسته و حرف‌های او اعتنایی نکرده‌اند.
وی پیش از این از ششم آبان‌ماه دست به اعتصاب غذای خشک زده‌بود و پس از ۶ روز با وعده مسئولان مبنی بر رسیدگی به وضعیتش اعتصاب غذایش را شکست، اما پس از چند روز هیچ کدام از مقامات برای او کاری صورت ندادند.
همایون زارعان که شش سال از آمدن او به افغانستان می‌گذرد، روز دوشنبه ۴ آذر ۱۳۹۸، به کمپین می‌گوید: «تنها خواسته من این است که مرا به نقطه امنی منتقل کنند، اینجا امکان اینکه امنیت مرا تامین کنند ندارند.»
به گفته آقای زارعان سند پناهندگی و اوراقی که کمیساریا به وی داده‌است، در نهادهای افغانستان رسمیتی ندارد و برای اعتباردهی به آن کمیساریا هیچ تلاشی نکرده است.
این شهروند ایرانی اضافه می‌کند: «در طول این سال‌ها برای گرفتن خانه به همین دلیل به مشکل برخوردم و هیچ اداره‌ای آن سند را قبول ندارد و این وظیفه دولت و سازمان ملل است به این سند اعتبار بدهد.»
وی همچنین می‌گوید: «من پیش‌تر سه شبانه روز در مقابل دفتر سازمان ملل تحصن کردم و حتی شب‌ها همان‌جا می‌خوابیدم و پس از اینکه قضیه من رسانه‌ای شد، به من گفتند ما مشکل تو را حل می‌کنیم، فقط به ما کمی زمان بدهید. اما فردای روز توافق من با آنها، یکی از مسئولان امنیتی به پلیس تلفن کرده که بیایید و این فرد را بازداشت کنید، اما وقتی نیروهای پلیس آمدند برای آنها شرح دادم که چه مشکلی دارم و رفتند. مجدد با نیروهای امنیتی تماس گرفتند و باز من برای آنها شرح دادم که من یک انسانم و نه تروریست و آشوب‌گر و دزد. فقط مانند انسان با هم حرف بزنیم. به همین دلیل آنها هم با من کاری نداشتند.»
همایون زارعان در ادامه به کمپین گفته‌است: «در نهایت به من گفتند که باید به کمپ مهاجران منتقل شوی، اما هم‌زمان اعلام می‌کنند که این آدم مشکل روانی دارد و باید به بیمارستان روانی منتقل شود. این موضوع برایم بسیار جالب بود که منی که درخواست انسانی داشته‌ام را روانی جلوه دادند.»
نزدیک به دو ماه از اقامت آقای زارعان در کمپ مهاجران می‌گذرد. مکانی که اصلا برای زندگی مناسب نیست: «دفعه اول وقتی اعتصاب غذا کردم، پس از ۶ روز چند نفر از هیئتی از طرف اداره امور ریاست جمهوری و کمیسیون شکایات ریاست جمهوری آمدند به من سر زدند و گفتند ما به درخواست‌های شما رسیدگی می‌کنیم و اعتصاب خود را پایان دهید. من هم قبول کردم و به اعتصاب غذایم پایان دادم. اما بعد از چند روز هیچ کاری برای من نکردند و فقط دفتر UNHCR گفتند که خانه‌ای یافته‌ایم که به من داده‌نشد.»
یکی از مسئولان پرونده آقای زارعان در دفتر کمیساریای سازمان ملل متحد که به اعتقاد او انسان خوبی‌است وعده داد که برایش خانه‌ای بیابد. اما پس از آن مدام کار او به روزهای بعد موکول می‌شد و پس از آن به دلایل مختلف از جمله عدم اعتبار سند پناهندگی و جو بیگانه ستیزی افغانستان باز هم موفق به گرفتن خانه نشد.
وی همچنین در روزهای بعد از توافقش با مسئولان مبنی بر رسیدگی به خواسته‌هایش مدام پیگیر کارهای خود بود که به گفته او برایش مشکل امنیتی پیش آمد: «گزارش آن مشکل امنیتی را به مقامات مربوط ارائه داد، اما مسئولان سازمان ملل به من گفتند که این مشکل به ما ارتباطی ندارد. بعد هم دستور دادند که من را به کمپ منتقل کردند.»
وی می گوید: «بنا به همین دلایل که برشمرده شد، دوباره اعتصاب غذا کردم و به اعتصاب غذای خود تا زمانی که به خواسته‌ام برسم ادامه خواهم داد و در انتها یا به خواسته خود می‌رسم یا جان خود را از دست می‌دهم. اما واکنش این‌ها در مقابل اعتصاب غذایم تمسخر است یا می‌گویند این موضوع برای پرونده تو خوب نیست یا تنها اظهار تاسف می‌کنند.»
آقای زارعان در آخر گفت: «الان وضعیت من بسیار وخیم است و در روز پنجم اعتصاب غذای خود هستم. کلیه‌هایم خون‌ریزی کرده و چشمانم به شدت آسیب دیده‌اند. جامعه حقوق بشری در این کشور سکوت کرده‌اند. مقامات سازمان ملل سکوت کرده‌اند و خواسته‌های مرا بی‌پاسخ گذاشته‌اند.»
آقای زارعان تنها خواسته‌اش انتقال به مکانی امن است و اینکه فقط به او به عنوان یک انسان نگاه شود: «الان اینجا به من اثبات شده که امنیت روانی و اجتماعی مرا نمی‌توانند تامین کنند، من تنها خواسته‌ام این است که از این کشور به کمیساریای دیگر در هند یا تاجیکستان منتقل کنند. به من بگویند به آفریقا برو من می‌روم. من فقط می‌خواهم به جای امن منتقل شوم.»
همایون زارعان در حال حاضر در کمپی در شهر کابل بعد از زندان پل چرخی که مربوط به مهاجران است به‌سر می‌برد. مکانی که در آن شرایط برای یک زندگی معمولی نامناسب است.
همایون زارعان، شهروند ایرانی، متولد اصفهان، ۳۵ سال سن دارد. در دانشگاه هنر اصفهان تحصیل کرده و در رشته‌ی موسیقی سنتی یا موسیقی ملی ایران کارشناسی ارشد گرفته است. مدتی شاگرد محمدرضا شجریان، موسیقی‌دان، آهنگ‌ساز و خواننده‌ی محبوب ایرانی بوده است.
بر اساس آمار رسمی مقامات سازمان ملل حدود ۴۲۰ نفر از کشورهای مختلف در افغانستان پناهنده شده‌اند که بعد از پاکستان بیشترین آنها شهروندان ایرانی هستند.
گزارش: «داریوش عدیم»